Morsowanie. Rozwój. Strefa komfortu.

'Swoją przygodę z morsowaniem zaczęłam ...'

Taki żarcik. Nic nie zaczęłam, byłam zaledwie kilka razy więc żaden ze mnie mors, ale zamierzam bywać częściej i nie tylko w tym sezonie.

Dlaczego się tam udałam? -Zawsze chciałam!
A w nowym roku postanowiłam, że będę się bardzo, bardzo, baarrdzo intensywnie rozwijać. Tak się składa, że aby dokonać rozwoju - należy wyjść poza swoją strefę komfortu. Cieżko wyobrazić sobie mniej komfortowe warunki niż kąpiel w zalewie w środku zimy.

Przekraczanie swoich granic to też pojawienie się w miejscu w którym znałam bardzo niewiele osób... i wejście do wody przy temperaturze powietrza -13stopni ...jako jedyna z kobiet. Obserwując otoczenia mam wrażenie, że wiele osób - przynajmniej płci żeńskiej, uważa, że inni się nimi przejmują, zwracają uwagę, patrzą. Jest to poniekąd ograniczające i krępujące. Choć dla innych pewnie to stan pożądany :-D

Tak nie jest, każdy jest zajęty sobą i ma gdzieś to co robicie, czy biegacie, czy pocicie się na siłowni, czy wchodzicie w zimie do przerębla czy może macie na czterech literach najmodniejsze w tym sezonie legginsy idealnie podreślające wasze walory, czy wręcz przeciwnie - uwydatniające wasze braki - między innymi w charakterze. 

W tym wypadku, morsowanie jest też wyjątkowo mało lanserskim sportem ponieważ każdemu jest zimno i myśli tylko o sobie i o tym, by się rozgrzać i przebrać w suche ubrania. 

Lubię być z siebie zadowolona, to dodaje mi powera, a morsowanie mi to umożliwia.

Czytając o morsowaniu trafiłam też na wzmianke o rzekomym zaprzestaniu bólu w stawach oraz lepszym samopoczuciu przy astmie i alergii skórnej. Mam ogólnie problemy i z bólami migrenowymi i z 'łupaniem w kościach' od wielu, wielu lat, mam astmę - o której chyba nawet nikt do tej pory nie wiedział bo raczej mi nie przeszkadza... no i bardzo, bardzo wkurzające problemy ze skórą. Jeśli chodzi o łupanie w kościach i bóle stawowe - przeszło :) Jeśli chodzi o skóre - ciągle modyfikuję dietę więc nie wiem co mi pomaga :P

Nie wiem jak większość z Was, ale ja strasznie nie lubie zmian. Gdy jest 'dobrze' chciałabym, aby wszystkie dni były takie same. Stety/Niestety 'jedyną stałą jest zmiana' więc pozostaje mi tylko się z nią oswoić. Nie jestem typem człowieka który 'spoczywa na laurach' chcę ciągle więcej i lepiej więc tym bardziej w Nowym roku (NOWY ROK, NOWA JA :P) postanowiłam robić rzeczy których nigdy wcześniej nie robiłam - taki rok 'pierwszych razów'. I mam nadzieje, że kolejne lata też takie będą. Bo gdy coś zrobię po raz pierwszy - czuję, że mam moc!

Jestem trochę takim dzikusem, takie same uczucia towarzyszyły mi, gdy zapisywałam się na studia podyplomowe, na kurs trenerski - choć od dawna chciałam go zrobić, gdy przyszło 'co do czego' trzeba było wsiąść w busa i zwyczajnie tam pojechać - bałam się. Zastanawiałam po co mi to było... jak ja sobie poradzę - pewnie będę najgorsza. Tam będzie tyle obcych ludzi, jak z takimi rozmawiać...

Podobnie gdy jechałam na trening do Ewy Chodakowskiej - obiecałam sobie, że zrobię to. I oczywiście pełna obaw po nieprzespanej ze stresu nocy, jechałam jak na ścięcie - tyle obcych ludzi!

I jakoś nikt mnie nie zjadł. Tak samo gdy pierwszy raz pojechałam w góry (no dobra nie pierwszy, ale pierwszy raz po nich spacerowałam) i zupełnie na spontanie wdrapałam się na szczyt. Schodząc miałam ochotę płakać. Po co? Na co mi to było?! Mogłam przecież zostać w domu i 'pierdzieć w stołek'

Nie wiem w którym momencie mojego życia mi się to zrobiło - chyba całkiem niedawno, bo kiedyś nie straszne mi były zmiany. I teraz czas do tego wrócic! To moje wyzwanie!

Nie wiem, czy i Wy tak macie, ale zawsze w dzień w który coś mi się uda - czuję, że mogę góry przenosić. Euforia. I can do it! ...a potem wstaję rano następnego i '...oj w zasadzie nic takiego nie zrobiłam, każdy by to zrobił, gdyby tylko chciał, z czego ty się głupia cieszysz...'

Tak czy inaczej. Mogłam być przecież wesołą grubaską robiącą protezy zamiast iść na dietetykę i spełniać swoje marzenia. Nic wielkiego by się przecież nie stało... Dla świata może i nie. Ale jak wyglądałby wówczas mój świat?

Ps. No ale musicie przynać, że zdolności manulane mam też na niezłym poziomie. ^^ To tylko wymodelowana w wosku proteza częściowa.

Mogę Wam powiedzieć jedynie, SPEŁNIAJCIE SWOJE MARZENIA, idzcie za głosem serca i nie bójcie się. Nic nie jest straszniejsze, niż życie ktorego wieść nie chcemy.