Żyję w Krasnymstawie, mieście gdzie z nauki ciężko 'wyżyć' i nic się nie opłaca.

Jeśli chodzisz teraz do Gimbazy/ Podstawówki/ Liceum rodzice na bank mówią, żebyś się uczył, bo dzięki temu skończysz dobre studia i znajdziesz 'dobrą pracę'. Dobra praca jest w cudzysłowie, bo tak do końca nie wiem co to oznacza.

Mi rodzice też tak mówili. Całą podstawówkę uczyłam się sumiennie, może nie dużo, ale skutecznie. W Gimnazjum mniej, ale względnie dobrze. Względnie zawsze w czołówce klasy. Pewnie gdyby nie mój temperament byłoby mi łatwiej w szkole, ale z moją nadpobudliwością i niekiedy altruizmem, ciężko zaskarbić sobie było sympatię nauczycieli. W sumie uczyłam się więcej niż powinnam z tego co mnie interesowało, i chodziłam na wszystkie możliwe zajęcia dodatkowe z tego co sprawiało mi przyjemność (sztuka, biologia, chemia i do dziś ubolewam braku koła z fizyki). W Liceum nie uczyłąm się w c a l e. Wiecie, byłam już przecież 'dorosła' :-D Jeśli spodziewacie się, że napiszę 'gdybym teraz wróciła do LO to uczyłabym się sumiennie i poszła na medycynę jak życzyłaby sobie tego moja babcia' to jesteście w błędzie. Nie zmieniłabym nic. Wręcz teraz chciałabym posiąść umiejętność takiego olewania i nieprzejmowania się niczym jak w czasach SLO. No coż... oraz umiejętność zjednywania sobie sympatii innych ludzi.

Na studia poszłam 'porządne'. Nie jakieś byle co. Skończyłam Techniki Dentystyczne jak sobie życzyła tego moja rodzina. Kierunek wspaniały. Popłatny! Ludziom zęby zawsze będą wypadać! Szkoda tylko, że gdy przyszło 'co do czego' i trzeba było iść na praktyki, okazało się... że w moim mieście jest to praktycznie nierealne. 'Nikt tu nie będzie szkolił sobie konkurencji, nas i tak jest za dużo'.
Aha. Dobrze wiedzieć.

W trakcie TD zrobiłam sobie też zaocznie studium pedagogiczne. Dziś już są to zwykłe studia podyplomowe. Nieważne, ważne jest to, że daje mi ono uprawnienia do pracy w szkole. Swego czasu nawet uczyłam w studium policealnym asystentki stomatologiczne. Było super. Lubiłam tą pracę, nawet nie traktowałam jej jako 'pracę' ja tam jeździłam naładować się dobra energią. Stety/ Niestety studiowałam już wtedy dietetykę i nie mogłam tego pogodzić z pracą, musiałam zrezygnować.

Na dietetykę poszłam hobbystycznie. Nigdy nie planowałam pracy jako dietetyk, zresztą 'na co, komu to potrzebne'. Gdy w domu mówiłam już w liceum, że chcę iść na dietetykę, to patrzyli na mnie jak wtedy gdy mówiłam, że marzy mi się filozofia. Co najmniej dziwnie. Ostatecznie dałam sobie wytłumaczyć, że filozofem jestem i bez studiów. Całkiem niekiepskim.

W trakcie dietetyki, zrobiłam sobie studia podyplomowe z Psychodietetyki. I wówczas zaczęłam widzieć dla siebie światełko nadziei na pracę w tym zawodzie. Z dyplomem z psychodietetyki i studium pedagogicznego wysyłałam CV do szkół policealnych kształcących trenerów i 'dietetyków'. Podejrzewam, że nigdy nawet nikt go nie otworzył ;-D

Miałam za to szansę na pracę 'w zawodzie', dobrze płatną, która nie współgra z moim sumieniem. Wiem, że dietetyka to nie medycyna, ale wierzcie mi na słowo - dietetyk może zrobić taką samą krzywdę jak lekarz który jest na nieodpowiednim dla siebie miejscu. Nie wszystko w życiu można kupić za pieniądze - serio. Równie ważna jak zapłata w postaci Polskich Złotych - jest zapłata w postaci zdrowego, zadowolonego pacjenta, jego uśmiechu i zwykłego 'dziękuję'. O efektach nie wspomnę... :)

Ale ja jestem twarda. Oczywiście, że się nie poddałam. Nie poddawałam się nawet gdy uczelnia nie przyznała mi stypendiów, argumentując to faktem, iż mam już licencjat z innych studiów.
Nie poddałam się gdy znów nie dostałam stypendiów w zasadzie tym razem nie wiem dlaczego.
Ale zniechęciłam się gdy podczas inauguracji roku akademickiego nie dostałam nawet pamiątkowego dyplomu za pracę w Kole Naukowym. Moje Koło Naukowe, nawet nie zostało wzięte pod uwagę... to co, że praca którą stworzyłyśmy zajęła pierwsze miejsce w Polsce. To wszystko, to przecież nic. Każda wolna godzina spędzona w Labie... to przecież nic.
Przyznam szczerze, że gdyby nie moja mama, która kazała mi olać wszystko i robić swoje - olałabym swój 'dorobek naukowy' i zawzięła się na NIE prowadzenie już nigdy żadnych badań, choć bardzo to lubię. Więc olałam i postanowiłam, że to nie koniec.

Ale gdy zgubiłam wypłatę a 3 dni później weszłam pod samochód na czerwonym świetle. Zniechęciłam się ostatecznie. Postanowiłam nie robić nic. Nie pisać nic. I być nikim. Miałam pustkę w głowie i brak weny. Myślałam i myślałam i wymyśliłam, że to wszystko i tak przecież jest bez sensu, bo zaraz pod moje nogi spadną kolejne kłody. Żyję w małym mieście w którym króluje bezrobocie. Nic się tu nie opłaca, nikt w nikogo nie wierzy. A nawet jeśli komuś coś jakimś cudem się uda, to na bank musi być złodziejem. Zresztą... jakie 'uda się', wystarczy, że nie chodzisz i nie narzekasz jak Ci ciężko - już jest coś z Tobą nie tak, już jest Ci zbyt dobrze. Gdy powiesz wścibskiemu znajomemu, że zarabiasz najniższą krajową, stwierdzi 'to zostaw tą pracę' gdy zasugerujesz, że zawód 'córka' słabo wygląda w CV, powie, że przecież 'masz studia' ... tak, mam...

Mam 25lat i 4 kierunki studiów. Wstaję i otrzepuję piach z kolan. Idę dalej. Naprzód, robić swoje.
Nie wiem, czy idę w jakimś sensownym kierunku. Ale idę, bo wierzę w siebie tak mocno jak nikt inny. I jak mantre powtarzam... 'Jak nie będę obrzydliwie bogata, to się wk*rwię' :-D

Jeśli chodzisz jeszcze do szkoły, wybierasz się na studia i myślisz, że napisałam ten post dla Ciebie - to jesteś w błędzie. Napisałam go dla siebie, bo ja też czasem wpadam w dół.
A Tobie mogę powiedzieć tylko jedno - idz na studia. Nie daj sobie wmówić, że nie warto. Idz i rób to z pasji. Ale miej też twardą d*pę, bo nie raz i nie dwa na nią upadniesz. Zresztą nie mówię tylko o studiach. Jeżeli Twoim marzeniem jest być fryzjerką - idz i bądź w tym najlepsza. Zawsze chciałeś być operatorem wózka widłowego? Bądź. I rób to z sercem. Z nauki ciężko 'wyżyć', zwłaszcza w takim mieście jak moje - małym, z którego praktycznie wszyscy już wyemigrowali. Ciężko zwłaszcza, gdy każde zarobione pieniądze inwestujesz w siebie. Każde. Ale mimo wszystko dalej to robisz, bo jak mawiał mój dziadek 'tego co się nauczysz, nikt Ci nigdy nie zabierze'. I tak sobie idę dalej. I może kiedyś napiszę o tym, jak to jednak można 'wyżyć' z nauki w małym mieście?