Wampiry energetyczne. Jak sobie z nimi radzić?

Każdy z nas, zna kogoś na kogo widok z miejsca opuszcza go 'dobra energia'. Kogoś kto irytuje samym pojawieniem się. Kogoś kto wysysa z nas dobrą karmę niczym Dementor duszę. Kogoś kto siłą ale wciąż niby przypadkiem niepytany o zdanie zasugeruje Ci, co jest z Tobą nie tak, co robisz i myślisz źle. Wytknie jakieś zupełnie nieistotne (a już na bank nieistotne dla niego) pierdoły i spróbuje sprowadzić Cię do poziomu chodnikowego asfaltu, abyś poczuł się gorzej niż tragicznie (niby przypadkiem) a na koniec zasugeruje jaki to on jest szczęśliwy, wspaniały i w ogóle to mu pewnie zazdrościsz... a jeśli jeszcze nie! To powinieneś!

Co wtedy należy zrobić? 

Odwrócić się plecami i iść robić swoje.

Człowiek który żyje życiem innych i na każdym kroku usiłuje pokazać swoją wyższość (poprzez poniżanie) albo usiłowanie dorównania Ci jest osobą która bardzo cierpi. Zdaje sobie sprawę, że jest dwa kroki za Tobą i próbuje Cię dogonić. Szuka pocieszenia w bogactwie, sukcesach, zazdrosnych spojrzeniach innych (choć autorem tych najbardziej zazdrosnych jest on sam), czekaniu aż coś komuś nie wyjdzie tylko po to, aby wytknąć tej osobie błąd lub nawet drobne niedociągnięcie.

Czasem, aż mi przykro, że mam w sobie wystarczająco dużo empatii aby nie odwdzięczać się 'złośliwcom' tym samym czym karmią mnie.

Ale to, że czegoś nie komentuje lub nie zwracam na to uwagi - to nie znaczy, że tego nie dostrzegam. 

Gdy ktoś działa na mnie jak płachta na byka, najczęściej udaje, że dana osoba nie istnieje. Bo w zasadzie dla mnie - takie osoby nie istnieją. Jeżeli jakaś relacja nie wnosi nic w moje życie, nie 'buduje' mnie na żadnej płaszczyźnie, nie wspiera a jedynie 'rujnuje' coś co sama sobie stwarzam (szczęście) to najlepiej jej unikać, zerwać kontakt całkowicie lub chociażby ograniczyć do niezbędnego minimum. 

Ja oczywiście cieszę się nawet gdy sporadycznie napotykam w moim życiu wampira. Jako osoba która szuka pozytywnych przesłanek we wszystkim co ją w spotyka, mam wtedy okazję docenić wszystko to, co dostałam od życia, a może w zasadzie wszystko na co sobie zapracowałam. I przede wszystkim to, ile pracy nad sobą, swoją psychiką, nastawieniem i stosunkiem do życia i ludzi wykonałam - bo jak to w życiu, różnie bywało. Wychowywaliśmy się w dziwnych czasach, nie każdy dostał takie fundamenty jakie by sobie wymarzył, ale najważniejsza jest praca nad sobą i ilość prób z którymi sobie radzimy oraz upadków po których wstajemy.

Każdy wampir myśli, że jest silny. Może nawet taki się czuje... przez chwilę. W momencie gdy pozbawia człowieka dobrych uczuć, może nawet jeszcze jakiś czas potem. Może znowu gdy przebywa w 'kole swojej wzajemnej adoracji' i ma świetną okazję pochwalić się - jak komuś dopiekł. Ale to tylko chwilowe. Bo tak naprawdę tacy ludzie są zwyczajnie słabi. Bez wsparcia innych są po prostu... małymi wypierdkami mamuta. Nie wartymi odrobiny uwagi, bojącymi się własnego cienia. I przede wszystkim tchórzami, bo tacy ludzie sami przed sobą boją się przyznać do tego co czują i jak bardzo w środku są poranieni. Przecież przyznając się do tego, trzeba by było wkroczyć na drogę pracy nad sobą. Pracować, pracować, pracować i jeszcze raz ciężko pracować i analizować. A wtedy okazałoby się, iż na poziomie asfaltu, należy położyć samego siebie. Ciekawe czy wtedy z taką łatwością przychodziło by już deptanie. 

"Zazdrosny jest ten, kto wie, że nigdy Ci nie dorówna. Dla życzliwych zawsze będziesz inspiracją."